“Mijn werk levert geen strijd, het brengt harmonie”

Het gevoel van Ton Schulten ligt in Twente

tekst Betty Morsinkhof
beeldmateriaal pr Ton Schulten

Zijn hart volgend nam hij dertig jaar geleden een rigoureus besluit. Ton Schulten deed zijn reclamebureau van de hand om zich volledig te wijden aan zijn grote passie schilderen. Vanuit zijn thuishaven Oatmössche gaan Twentse landschappen met zijn signatuur de wereld over. Hij heeft er zijn galerie, Chez-Moi, en schonk de plaatselijke gemeenschap het Ton Schulten Museum. Niet vermoedend dat zijn artistieke ijver zó’n aanzuigende werking zou hebben voor het charmante stadje.

Hij heeft geëxposeerd in Duitsland, Groot-Brittannië, Italië en Spanje en schilderde in de Verenigde Staten en Australië. In de Tweede Kamer kom je werk van hem tegen. Hij ontmoette koningin Beatrix en was thuis bij Elton John waar een doek van hem hangt. En welke kunstenaar heeft er nou bij leven al een museum? “Ik heb de kans gekregen om mijn brood te verdienen met kunst. Dat ik wereldwijd zou worden geaccepteerd had ik nooit durven denken”, bekent Ton Schulten (81).  “Door de kunst heb ik zó veel bijzondere dingen meegemaakt. Geweldig!” Maar zijn échte geluk ligt in zijn geboortestadje Ootmarsum waar hij altijd is gebleven. Met ‘zijn meisje’ Ank nooit héél ver weg. “We zijn een twee-eenheid. Dankzij haar kan ik onbezorgd schilderen.”

Ank en Ton Schulten, een twee-eenheid

De wedergeboorte

Een ernstig auto-ongeluk op Tenerife in 1991 zorgt voor een ommekeer in zijn leven. Zijn vriend Ben overlijdt ter plekke, Ank en Ton Schulten liggen enkele dagen in coma. Balancerend op het randje van de dood, zwevend tussen hemel en aarde, zag hij een schitterend licht en adembenemend mooie kleuren. Een ervaring die hem het volste vertrouwen geeft dat de geest blijft voortleven na de dood.

Wat hij had gezien wilde hij vastleggen. Zijn wedergeboorte vertaalt zich in de ontwikkeling van een geheel eigen stijl, gekenmerkt door de mozaïekachtige vlakinvulling, het kleurgebruik en lichtspel. Kunstcriticus Hartmut Rau noemt het consensisme. Zijn eerste schilderij dat de voorzichtige kenmerken vertoont hangt in zijn museum: ‘Twente, het andere Holland’. In zijn werk ontvouwt zich de ziel van het Twentse land. De houtwallen, glooiende essen, boerenhoeves, akkers, weilanden. Met kleur en licht geeft Ton Schulten het zijn eigen werkelijkheid. “Mijn werk levert geen strijd. Het brengt harmonie.” 

Nazomer, 2012

Eenzaam

Na 44 jaar hebben Ank en Ton Schulten landgoed De Hezeberg verlaten. Met pijn in het hart, maar ook met gezond realisme, want de jaren gaan tellen. Ze wonen nu in hartje Ootmarsum. Dichtbij de galerie en slechts door een beeldentuin gescheiden van het museum, hun troetelkindje. “Ik heb weer een fijn atelier, waar ik in alle rust kan werken. Schilderen is een eenzaam proces. Maar ik maak ook graag een babbeltje. Dat geeft me energie. Vanuit ons huis kan ik nu zó even de galerie en het museum inlopen. Of een terras pakken. Als mensen me aanspreken of vragen een boek te signeren, daar geniet ik van.”

“Goodgoan!”

Verhuizen betekent opruimen. “Dan kom je van alles tegen. Zoals tekeningen die ik maakte toen ik twaalf was. Toen ik ze zag dacht ik ‘dit is geen werk van een kind, maar van een volwassene’. Ik heb ze ingelijst.” Dat de plaatselijke schooljeugd wordt betrokken bij kunst juicht hij toe. “Ze hebben geëxposeerd in het museum. Leuk om te zien hoe mijn werk van invloed is op de jonge generatie. Anders dan volwassenen zijn kinderen ongeremd in hun kleurgebruik. Als kunstenaar moet je onbevangen zijn als een kind.” De volgende afspraak wacht. Ton en Ank Schulten stappen in de auto om een schilderij af te leveren bij de nieuwe eigenaar. “Ja, dat doen we altijd zelf. Je wil tóch zien waar het blijft”, legt hij uit.  “Dat maakt voor Ton het afscheid wat makkelijker”, vult zijn vrouw aan. “Goodgoan!”, zegt hij. “Bedankt”, zegt zij.